06/06/2012

Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ: 30 χρόνια δισκογραφία

Χτες το βράδυ παρευρέθηκα στην συναυλία του Λάκη Παπαδόπουλου, ή "Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ", όπως έχει "επικρατήσει", στην Τεχνόπολις στο Γκάζι.
Να πω την αμαρτία μου: τον Λάκη δεν τον είχα σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι είχα "ασχοληθεί" επιφανειακά με την μουσική του, με τους στίχους του και τις συνθέσεις του...

(Να μ' αγαπάς, όπου και να 'μαι
Να μ' αγαπάς την ζωή μου φοβάμαι)




Ήταν κάποια τραγούδια του που, όπως είπαν και οι Ονιράμα, ήταν τελείως Πήτερ Παν! (Εντάξει, δεν είπαν ότι είναι τα τραγούδια του αλλά ο ίδιος! :) )

(Πιάσε με απ' το χέρι
Πάρε μ' αγκαλιά)



Έφτασα αγχωμένος γιατί δεν είχα εισιτήριο..."Καλά και τι έγινε?", θα με ρωτήσεις. Έγινε ότι ο κολλητός μου που έφτασε εκεί κανά μισάωρο πριν από μένα, μου είπε ότι γίνεται της πουτ@ν@ς το κάγκελο κι έχει 100 μέτρα ουρά!!! Στις 20:45!!! Με την συναυλία να ξεκινάει στις 21:00!!!

(Μα η ζωή μου είναι άχαρη
τσίχλα δίχως ζάχαρη)



Κίνηση χαμός! Η Πειραιώς με βήμα σημειωτόν...ΌΤΑΝ κατάφερα να βρεθώ στο σωστό ρεύμα, έπρεπε να βρω να παρκάρω...χα...χαχαχα...ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις??? Και φυσικά έπρεπε να μπω στα στενά του Γκαζίου...ΩΩΩΩΩΩΩΩΗΜΕΕΕΕΕ του κόσμου στεναγμέ!!!


(Από παρέες τριγυρισμένος,
δε τους φοβάσαι, δε σ' αγαπούν.
Και η ζωή να περνάει λαθραία,
μα εσύ φοβάσαι,
φοβάσαι να κοιμηθείς)

Κατάφερα και μπήκα σ' ένα πάρκινγκ επί πληρωμή, χωρίς να ρωτήσω πόσο έχει. Μετά που το σκέφτηκα με έλουσε ένας κρύος ιδρώτας (αλλά τελικά ήταν οκ η τιμή για τόσες ώρες ;) ).

Βρήκα και τον κολλητό να με περιμένει υπομονετικά στην ουρά, έβγαλα και το εισιτήριο...Ότι μου είπε για τον κόσμο που περίμενε...ήταν underestimation!!! Όταν μπήκαμε μέσα, με πρόχειρους υπολογισμούς, πρέπει να ήταν τουλάχιστον 6.000 άτομα, ο ένας πάνω στον άλλον! Που? Στην Τεχνόπολη!


(Πάρε, πασά μου, την οδοντόβουρτσά μου
δως μου κι εσύ τη μοναξιά σου τη μισή
κι ας ορκιστούμε πως θα μοιραστούμε
θα μοιραστούμε την υπόλοιπή μας τη ζωή.)
 
Διάβασα το εισιτήριο και "ζαλίστηκα" από τους φίλους του...Άρχισα να πέρνω μια ιδέα για το πόσο τον είχα παρεξηγήσει...Γιοκαρίνης, Δάντης, Δημητριάδης, Δήμου, Ζούγας (Θεός!), Μαχαιρίτσας, Μηλιώκας, Μητσιάς, Μπλε, Μπουλάς, Νέγκα, Ονιράμα, Πουλικάκος, Στόκας, Παπακωσταντίνου (αγέραστος!) και Αρλέτα! Έλειπαν και κάποιοι, είτε λόγω δουλειάς (Ρουβάς) είτε λόγω του ότι ο Θεός αποφάσισε να κάνει μια μπάντα 'κει πάνω (Ξυδούς, Μητροπάνος)...

(μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα)

Το βιντεάκι είναι από την χθεσινή συναυλία.

Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία!...Η κούραση ήταν πολύ μεγάλη (4,5 ώρες όρθιος, στάσιμος, σπρωγμένος, πατημένος...) αλλά αυτά που πήρα ήταν ανεπανάληπτα... Είδα την Αρλέτα να έρχεται υποβασταζόμενη, μόνο και μόνο για να τραγουδήσει και να τιμήσει τον πολύ καλό της φίλο.


 (Κι όταν μπω στα γαλάζια σεντόνια,
ο πρίγκηπάς μου θα είναι εκεί,
θα φοράει τη δικιά σου κολόνια
και θα φιλάει, όπως φιλάς εσύ)

Να συγκινηθώ, όταν προετοιμαζόμασταν να ανακοινώσει τον επόμενο φίλο του που θ' ανέβει να τραγουδήσει 2-3 τραγούδια του, ξαφνικά τα φώτα να σβήνουν και να παίζει στο wall αυτό:

(Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ)

Ν' ακούσω τραγούδια που δεν ήξερα ότι ήταν δικά του ή τραγούδια που είχα ξεχάσει...

  (Τη νύχτα που όλα τα έσβησες
Και που καθε πρώην σου ‘φερνε ζάλη
Τη νύχτα που τα λόγια σου τα μέτρησες
Και μου πες κράτα με θα φύγω πάλι)

(το παλιό μου παλτό το χαρίζω σε 'σένα
να προσέχεις μικρή μου γιατί μοιάζει σ' εμένα)

Να μάθω καινούργια τραγούδια...οκ, καινούργια τραγούδια στ' αυτιά μου! :)

   (Ελπίζω, σε όλ’ αυτά ελπίζω
και σ’ άλλα πολλά ελπίζω
Μη φοβάσαι, μη δειλιάζεις και μη λες θα φύγω
οι όμορφες στιγμές κρατάνε λίγο)

 (κι απ’ τις φωνής μου την ηχώ, άκουγα μόνο σ’ αγαπώ
άκουγα μόνο σ’ αγαπώ, άκουγα μόνο σ’ αγαπώ….)


Κι ύστερα...άκουσα την Αρλέτα...στην μέση και στο τέλος...
 

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα' σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί
.....κι ήθελα τόσο πολύ να σ' έχω στην αγκαλιά μου...

1 σχόλιο:

  1. Συγγνώμη για τα χρωματιστά από την μέση και μετά αλλά ο γ@$#%#@#%##%@!@$ ο blogger αποφάσισε να μου σπάσει τα νεύρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή