Κυριακή, πριν τα Χριστούγεννα

*πλήττω*

Ώρα αργάμιση, κέντρο, Σύνταγμα ... απέναντι από το μνημείο για τον Άγνωστο Στρατιώτη, πάνω ακριβώς στην πλατεία, και μέσα στα μούτρα μια έτοιμης να σημαιοστολιστεί και φωταγωγηθεί για τα Χριστούγεννα πρωτεύουσας, λινάτσες έχουν απλωθεί σαν τέντες να προφυλάξουν από την βροχή κάποιους ανθρώπους που κοιμούνται σε slipping bags ... 

Είναι καμιά 50αριά νοματαίοι και δίπλα τους στον δρόμο προς την Μητροπόλεως μεγάλες μαύρες σακούλες απορριμάτων με (;) ρούχα ... Ποιοι είναι αυτοί και τι δουλειά έχουν να μας χαλάνε το Σαββατόβραδό μας? ... Στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" υπάρχει διπλός γάμος, χλίδας και χαράς για τα ζευγάρια που αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους και με την προοπτική να γεννήσουν νέες ... σ' ένα κόσμο που δίπλα τους θα υπάρχουν άνθρωποι που διαμαρτύρονται κοιμώμενοι στο πεζοδρόμιο ... 

* περνάω μια φάση τον τελευταίο καιρό που τα έχω όλα γραμμένα*

Από τα μέσα Νοεμβρίου προσπαθώ να κόψω το τσιγάρο ... Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος σ' ένα φαρμακείο μου είχε πει κάποτε "Πάρτο απόφαση εσύ να το κόψεις, πριν στο κόψει ο γιατρός. Αν στο κόψει ο γιατρός, θα έχεις πρόβλημα". 

Όχι, δεν μου το έκοψε ο γιατρός, όχι επίσημα τουλάχιστον ... έχοντας πατήσει τα 40, και ήδη μ' ένα επεισόδιο (μάλλον) καρδιακής αρρυθμίας, άρχισα να ψάχνομαι πολύ. Να δω που στο διάολο βρίσκομαι και στέκομαι. Δεν είμαι σε θέση ν' αφήσω αυτή τη γη ακόμα ... 

... αλλά νικάει το αφιλότιμο ακόμα, παρ' όλο που το έχω μειώσει αρκετά, στο μισό και παραπάνω. Χρειάζεται να κάνω περισσότερη δουλειά με τον εαυτό μου.

* στ' αρχίδια μου*

Λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, σ' ένα νοσοκομείο της πρωτεύουσας, υπάρχει ένα γεγονός που συμβαίνει, που δεν αφήνει τους ασθενείς και τους συνοδούς να κοιμηθούν. Έχουν μαζευτεί καμιά 500αριά άτομα απ΄ έξω και φωνάζουν συνθήματα ... Απ' έξω επίσης δυο κλούβες των ΜΑΤ είναι παραταγμένες και ο ανθός τους έχει ξεχυθεί έξω, προστατεύοντας το νοσοκομείο από την εισβολή ... ή μήπως από την έξοδο? ... Δεν ξέρω ... 

Όπως δεν ήξερε και το παράταιρο "ζευγάρι", μάνας και κόρης, που πήγε μπροστά στους ΜΑΤατζήδες και με περίσσια χάρη ρώταγε η κόρη, η όμορφη και ζουμπουρλούδικη, "Γιατί είστε παιδιά εδώ, έγινε κάτι? Εμείς ... ε, εμείς έχουμε έναν φίλο γιατρό εδώ και μας περιμένει" ... Όχι, πολύ καλά ήξερε τι γινόταν, γι' αυτό το λόγο είχαν πάει εξάλλου ... Ένας νέος άντρας ασκεί το δικαίωμα που έχει πάνω στο σώμα του -και μόνο- διεκδικώντας για τον εαυτό του ένα ανθρώπινο και νομικό δικαίωμα που του στερήσανε ... "Άντε μωρέ με τον αναρχοάπλυτο, που θέλει και δικαιώματα" ... 

Πάρε να 'χεις, ηλίθιε μεσοΕλληνάκο: 



«Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα.Μετά ήρθαν για μένα, αλλά μέχρι τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για μένα..»

Martin Niemoller

* κι εμένα μου λείπεις αλλά ...*

Τα ΣΚ τον τελευταίο καιρό έρχονται και παρέρχονται ίδια κι απαράλλαχτα, μ' ελάχιστες εξαιρέσεις διακοπής, Έρχονται και φεύγουν σαν να μην ήρθαν ποτέ. Απλά, για να μου θυμίσουν ότι υπάρχουν κι αυτά μέσα στην εβδομάδα.

Και κάπως έτσι, έρχεται στο μυαλό μου το παρακάτω τραγούδι, κάθε Σάββατο πρωί, με ένα "fucking" ανάμεσα ...

Σκληρά παιδιά...

Την Δευτέρα είχαν γιορτή στο Δημοτικό του παιδιού μου. Όχι ακριβώς τα συνηθισμένα αλλά μια σχολική παράσταση, τον "Φον Δημητράκη". Ήταν αξιέπαινη η προσπάθεια και γελάσαμε πολύ σε κάποια σημεία, όχι τόσο με το θεατρικό όσο με τις προσπάθειες των παιδιών, τα "λαθάκια" και το άγχος τους, χώρια κάποιες φατσούλες που έβγαζαν (θεατρικό) γέλιο από μόνες τους :)

Αυτό, όμως, που συνέβη στο διάλειμμα ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη πράξη μου θύμισε πόσο σκληρά μπορεί να είναι τα παιδιά, απέναντι στους φίλους και συμμαθητές τους...
Στην τάξη του μικρού μου είναι 12-13 παιδάκια, αριθμός ιδανικός αν αναλογιστεί κάποιος πόσα παιδάκια συνωστίζονται σε άλλα δημοτικά. Εξ αυτών, είναι 3 αγοράκια και τα υπόλοιπα κορίτσια. Στον προαύλιο χώρο  συνάντησε 3-4 συμμαθήτριές του κι όλα μαζί τρέχανε και γελάγανε...μέχρι που κάποιο κοριτσάκι αποφάσισε να κοροϊδέψει τον δικό μου για το επίθετό του...

Κρύος ιδρώτας έτρεξε στην ραχοκοκκαλιά μου... Ξαφνικά θυμήθηκα όλα όσα είχα "τραβήξει" εγώ στην ηλικία του και πιο μεγάλος, λόγω του επιθέτου μου. Πόσες φορές, σαν παιδί, είχα ντραπεί και τι προσωπικό αγώνα είχα κάνει για να αποδεχτώ τις κοροϊδίες αυτές και να μην με νοιάζουν... Και πόσο κοπίασα ως επαγγελματίας για να κάνω το επίθετό μου εργασιακό "brand name" (δανείζομαι τον αδόκιμο όρο και να με σχωρνάτε).

Πίστευα πως όλο αυτό το είχα αφήσει πίσω μου αλλά να που ένα 6χρονο κοριτσάκι, σε μια σχολική γιορτή, ήρθε να μου το θυμίσει.Αυτό που πρέπει να κάνω και σύντομα, είναι να κάτσω να μιλήσω με το παιδάκι μου, να του εξηγήσω, να του συζητήσω, να του δώσω την εμπειρία μου, για να μην αισθανθεί τίποτα κακό...να τον προφυλάξω αφού δεν μπόρεσα να τον προετοιμάσω...

Της γιαγιάς τα παραμύθια...

Έχω πολλούς μήνες να γράψω κάτι...δεν είναι νέο αυτό, διαπίστωση είναι...

Ίσως πάλι και να μιλάω δυνατά, στον εαυτό μου...όπως προσπαθώ να τον πείσω τόσο καιρό να γράψει δυο κολυβογράμματα, έτσι, για να υπάρξει λίγη κίνηση...

Αλλά δεν υπάρχει κουράγιο...είναι τόσα πολλά αυτά που τρέχουν που οι περισσότερες κινήσεις είναι πια μηχανικές...

Ξύπνημα, ντύσιμο, ετοιμασία του μικρού για σχολείο, δουλειά...επιστροφή με τα νεύρα κρόσσια συνήθως, διάβασμα τον μικρό, μπάνιο, παιχνίδι, φαΐ, ύπνο...

Οι καλοκαιρινές "διακοπές" υπάρχουν μόνο σαν μακρινή γνώση...ότι τις είχα, τις πέρασα και φύγανε...

Οι "καλές" μου μέρες γίνονται όλο και λιγότερες στο σύνολό τους...

8 χρόνια

Σήμερα, συμπληρώνεται μια 8ετία της ζωής μου, που υπήρξε (και υπάρχει) ως φάρος και λιμάνι της.

Πλήρης, παιχνιδιάρικη, δύσκολη, στενάχωρη, χαρούμενη, ευτυχισμένη μα πάνω απ' όλα γεμάτη αγάπη 8ετία και μ΄ ένα κουκλίστικο επιστέγασμα: το γιό μας!

Αφιερωμένο το τραγούδι στην γυναίκα της ζωής μου αλλά και στον γιο μας, ελπίζοντας κάποτε που θα διαβάζει το βλογ, να καταλάβει πολλά περισσότερα από αυτά που θα του έχουμε μάθει :)

Σ' αγαπώ μωρό μου.

Επανενωση

Η Αρχή και το Τέλος.

Η προσμονή του παρθένου..

Το μούδιασμα της επαφής.

Η παράδοση στην δύναμη της.

Εγω κι ο εαυτός μου...

Εκείνη και η ζωογόνος ύπαρξη της...

Ησυχία και Γαλήνη...

ΕΧΤΑΚΤΟΝ!!! (επειδή σας είπα ότι θα ενημερώξω εγκαίρως)

 

Το "ΚΙΝΗΤΡΟΝ" σας προσκαλεί σε μια παράσταση-γιορτή. Στο Θέατρο Άλσους "Δημ.Κιντής" στην Ηλιούπολη.

Την Παρασκευή 11 και το Σάββατο 12 Ιουλίου 2014 και ώρα 21.00

Με ελεύθερη είσοδο

"ΕΥΤΥΧΩΣ...δεν πάθαμε και τίποτα" της Καίτης Γρίσπου

Σκηνοθεσία & μουσική διδασκαλία : Φωτεινή Σαββατιανού

Σκηνογραφία, σκηνική επιμέλεια, σχεδιασμός φωτισμών : Δημήτρης Τσεβάς

Μουσική επιμέλεια : Χρίστος Σερενές

Κάλυψη ήχου και φωτισμών : Σπύρος Κολώνης

Επιμέλεια φωτισμού & ήχου : Μάκης Τσεκούρας

Μακιγιάζ : Γιάννης Τέκερ

Κοστούμια : Παναγιώτης Τσουκάτος

Βοηθός σκηνοθέτη : Φρειδερίκη Χειμαριού 

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά)

Πελαγία Αργυροπούλου, Μάρθα Αυγήτα, Δήμητρα Γκίκα, Καίτη Γρίσπου, Δημήτρης Κοντός, Έφη Μπογδάνου, Κώστας Ροβιθάκης, Μαρία Σεφτελή, Γιώργος Σκηνιώτης, Μάκης Τσεκούρας, Παναγιώτης Τσουκάτος, Ναταλία Φιλιππάτου, Αλέξανδρος Χανάς, Φρειδερίκη Χειμαριού και Δέσποινα Χερουβή

Το "ΕΥΤΥΧΩΣ...δεν πάθαμε και τίποτα" είναι μία μουσική επιθεώρηση βασισμένη στην ιστορία της πατρίδας μας. 

Μοιάζει να είναι ένας θεατής ανάμεσα μας. 

Μας διάβασε, μας άκουσε, μας έζησε, «είδε» μέσα από τον καθρέφτη όσα ανυποψίαστοι πετύχαμε και τώρα κάθεται στις κερκίδες να απολαύσει. 

Οι συμβολισμοί του δεν είναι τυχαίοι ούτε συμπτωματικοί. Γράφηκε με τον σεβασμό που απαιτούν οι ιστορικές αναφορές αλλά και, γιατί όχι, με το χιούμορ που επιστρατεύεται όταν είναι απαραίτητο. 

Προετοιμαζόταν καιρό, με υπομονή και μεράκι. 

Συνάντησε δυσκολίες που μπορεί να έμοιαζαν και αξεπέραστες, μα έζησε και χαρές. 

Η προσπάθεια είχε πολύ κόπο γιατί ο στόχος φαινόταν μακρινός και δυσδιάκριτος.

Τώρα όμως όλα είναι έτοιμα, σχεδόν.

Μόνο οι λίγες πινελιές του τέλους λείπουν για να αποδειχτεί η αποδοχή και η ανταπόκριση στα καλέσματα που μας θέλουν αγρυπνούντες και ευαίσθητους.

Αφιερώσαμε αυτές τις παραστάσεις μας στα παιδιά της Κιβωτού του Κόσμου γιατί θέλουμε η ελπίδα να συνεχίσει να ζωγραφίζεται από ένα παιδικό χαμόγελο.

Count down

Απο σήμερα ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τον χειμώνα. Και μην αναρωτιέστε αν τρελάθηκα :) Ακόμα παραμένω λογικός.

Αλλά όσοι με διαβάζετε χρόνια ξέρετε ότι με πιάνει ένα ψυχοπλάκωμα όταν έρχεται το θερινό ηλιοστάσιο :) θα μου πεις: "μα καλά ρε φίλε, ακόμα δεν έχουμε αρχίσει τα μπάνια καλά καλά, κ εσύ σκέφτεσαι τον χειμώνα;" 

Και θα ´χετε δίκιο :) Δεν λέω ότι είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Αλλά μου συμβαίνει. Δεν πεθαίνω κι ούτε το σκέφτομαι συνέχεια. Απλά, το αναφέρω τώρα που συμβαίνει :)

Καλό καλοκαίρι σε όλους μας! :)

Πρόβατο Ούμπερ Άλλες (και Άλλους) !!!

ΚΙ Ο ΑΦΡΙΚΑΝΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ !!!

<3

Ντιφάιν

Παίζοντας με τις λέξεις και τα βλέμματα, μαθαίνεις νέες λέξεις που οριοθετούν καταστάσεις της καθημερινότητάς σου, μιας καθημερινότητας που διαμορφώνεται ανάλογα με τις αλληλεπιδράσεις του περιβάλλοντός σου.

Όσο περίπλοκο ακούγεται αυτό, δεν θα σας ξεγελάσω, ... είναι :) Γιατί δεν είναι μόνο η καθημερινότητά σου αλλά κι ένα ολόκληρο οικοδόμημα αξιών και πεποιθήσεων που αναδομείται, μαζί με σένα.

Κι έτσι φτάνεις να κάνεις define της ΔΕΠ σου: της Δικής σου Εκδοχής της Πραγματικότητας σε σχέση με την ΔΕΠ του περιβάλλοντός σου.

...Κι αν είσαι τυχερός, ξεκίνα πάλι...

...και μια που έπαιξα σήμερα με τις αναζητήσεις, τσίμπα ένα τοστ (2πλό τυρί, ζαμπόν, λουκάνικο, μαγιονέζα, πατατάκια) από το παρελθόν. Και τσίμπα κι άλλο ένα, έτσι, για το ονόρε.

Σκότωνε Κουζουλούς...

...Πλήρωνε Τζερεμέδες...

Σε ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη

Τι να πεις και τι να πω...
έχω 2 ώρες που κοιτώ
την άδεια σελίδα του βλόγερ

Αυτά...

Τι άλλα παιδάκια?

Πείτε κανά νέο, μην λέμε όλοι για τις εκλογές που κέρδισε ο (Τ)Σύριζα κι έχασε η (νου)Δούλα αλλά πανηγυρίζει γιατί δεν κατάπιε την ελιά το ποτάμι και κανείς δεν κοιτάει το αυγό του Κολόμβου που έμαθε γράμματα και δεν βάζει πια τον σταυρό ανάμεσα...

Τι άλλα?

Στα μπουρδέλα κλείσανε τα κόκκινα φώτα γιατί θα τις ψήνανε στα καμίνια αλλά κατά τ' άλλα "μωρή χαζιάαααα" ο άλλος πάει για πορδηπουργός. Τελεία. Και παύλα. Και το πιστεύει.

Τι άλλα?

Κατά τ' άλλα η λεβεντογέννα είπε ναι στο νέο Τ-σόκ και να μην χαίρονται κάποιοι γιατί θα τους φτύνουν και θα κολυμπούν 10 μέρες με τα κύματα.

Τι άλλα?

Ο φίλος μου ο Χρήστος παραληρεί εις τας Ευρώπας που μένει και λέει ότι η κυβέρνησης έχασε την λαϊκή ετυμηγορία και ότι ψηφιστεί από 'δω και πέρα είναι παράνομο...κι εσύ καμένος, φίλε μου αλλά οκ, στην δουλειά είχες screensaver τον Δικέφαλο και τώρα είσαι Άρης για να γουστάρεις.

Τι άλλα?

Μίλαγα μ' ένα φιλαράκο μου από τα παλιά το Σάββατο: "Είμαι μουδιασμένος και άυπνος κι αισθάνομαι γαλήνη και πόνο μαζί. Κι αισθάνομαι να μ΄ αγαπούν κι αισθάνομαι να αγαπώ, όχι με την ιδιότητα του εγωκεντρικού, αλλά βαθιά, πολύ, μέσα μου. Κι είμαι κοντά και είμαι μακρυά. Κι έχουν έρθει τα πάνω-κάτω και τα μέσα-έξω και τα μπρος-πίσω και δεν ξέρω πόθεν κλάνει το μπαρμπούνι..." , "ΑΑΑΑΑ, αυτό να το προσέξεις, φίλος, είναι επικίνδυνα παιχνίδια τα μπρος-πίσω, μην έχεις κανένα ατύχημα και σπάσεις κανά πόδι".
Με κοίταξε με απορία.
Τον κέρασα ποτό.

Τι άλλα?

Ε πείτε κι εσείς τίποτα, όλο εγώ μιλάω (και σιγοσφυρίζω από το πρωί...πάνω απ' όλα πχχχοιότης...) !!!

True

Μεθεόρτια

Κι εκεί που κάθεσαι αμέριμνος
και πίνεις το κρασί σου,
έρχεται αυτός ο γάτος,
"σαν από πριν γεμάτος",
να μυρίσει την πληγή.

Κι όταν σε κοιτάει στα μάτια
βλέπει πως τα κομμάτια
δεν είναι πια εδώ
είναι μια πανοπλία
κι ένα σπαθί διπλό.

Κι ο γάτος ξέρει καλά
πως ο σκύμνος είναι μακρυά.
Γιατί είναι τα μάτια της αυτά
που θα κρατούν μια για πάντα
το λιοντάρι αγκαλιά.

Γράφω, γράφεις, γράφουμε...

... και τελικά έρχεται εκείνη η στιγμή που θέλεις να γράψεις τόοοοοοσα αλλά πέφτεις πάνω στην λευκή σελίδα στο βλόγγερ και παθαίνεις το σύνδρομο... Τι σκατά να γράψω τώρα? Από που να ξεκινήσω και που να το πάω? Όπως μου βγει ή να το ρετουσάρω? Να είμαι αληθινός ή να είμαι μασκαρεμένος?...

Κι έχεις κι εκείνο το τόσο γνωστό αίσθημα του πνιγμού στον λαιμό σου...

Μαθαίνεις να νικάς...επίπονα, το κάθε κομμάτι να το βγάζεις με κόπο και ιδρώτα, ν' αλλάζεις δέρμα και να σκοτώνεις ταυτόχρονα...

Κι είναι μεγάλη νίκη να σκοτώνεις τους δαίμονές σου και να βρίσκεις τον εαυτό σου και την θέση σου, μέσα σου... Γιατί, τελικά, τίποτα άλλο δεν αξίζει από αυτό. Κι ίσως, κάποια στιγμή, καταφέρεις ν΄αγαπήσεις τον εαυτό σου, γι' αυτό που βλέπεις το πρωί στον καθρέφτη όταν κοιτάς...

Υγειονομικόν, το τοστάκιον τούτο

Α) Και επειδή είμαι στο "κρεββάτι του πόνου" με την πλάτη μου είπα να σας κάνω κι ένα 2ο τοστάκιον μέσα στον Φλεβάρη, έτσι, για να μην σας αφήσω παραπονούμενους! Είμαι λοιπόνε τ' ανασκέλου, του καθιστού και του μπρούμυτου, προσπαθώντας να βρω μια θέση να με βολεύει να μην πονάω και να μπορώ να αναπνέω.
Ταυτόχρονα, να δουλεύω κι όλας (άτιμη τεχνολογία...) και να μιλάω στα τηλέφωνα...
Την είχα ξαναπατήσει πριν κανά μήνα αλλά τότε είχα συνέλθει γρήγορα σχετικά...Τώρα, με την καμία...Θ' αρχίσω να (μου) χτυπάω ενέσεις μου φαίνεται...Γκρρρρρρρρρρρρ

Β) Και μια που διαβάζω για μπουγάτσες και υγιεινές διατροφές, είχα πάει μια φορά σ' ένα Ινστιτούτο γιατί με είχαν πρήξει στα τηλέφωνα...κι αφού ήταν τσαμπαντάν, είπα να μην μου χαλάσω το χατήρι και να μάθω ποιες τροφές με επηρεάζουν...
Αφού λοιπόν μου βάλανε μια καούκα κι ανέπνεα (σαν την Γουίβερ στο Άλιεν ήμανε), μου ανακοινώσανε με λύπη στα μάτια (ναι, η διατροφολόγος-ντυμένη-για-ή-από-μπουζούκια-μέρα-μεσημέρι ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάμματα) ότι χρειάζεται να τρώω παραπάνω γιατί κάθομαι και χάνω 360 θερμίδες!

...τι να κάνω, εγώ φταίω τώρα να φάω μια πίτσα για πρωινό? Όχι, πέστε μου, φταίω?

Άντε και ξανά-μανά...

...σας ήρθα...

Ούτε ο Αστραπόγιαννος τέτοιες εμφανίσεις !!!

Δλδ, εξαφανίζομαι 4 μήνες, μπαίνω, κάνω 5 σχόλια και μια ανάρτηξις, απαντάω στσι φίλους μου και ματα-εξαφανίζομαι για άλλα 2 μηνάκια ...

Τρώω μια φλασιά, με προφανής πρόφαση κάποιο ποστ που μου 'ρχετε στο μέηλ(ι)ι -με πγοφογά παγακαλώ- ξανα-μπαίνω, κάνω 2-3-5-6-8 σχόλια, διαβάζω και τα πιο πρόσφατα τοστάκιά σας (που έχουν γίνει παραφουσκωμένα από την απουσία μου οπότε παίρνω μια δαγκωνιά από το καθένα), γράφω και 5 μαλακίες για να πω ότι έκανα ένα τοστ (λιτό, δεμένο και περιττό, μη με πετάξει ο Βλόγερ σε απύθμενα βάθη λησμονιάς) και...

...και τι άλλα? Τι κάνετε εσείς ρε παιδιά? Χαθήκαμε! :P





Υ.Γ. περιττό να σας πω ότι ένα μεγάλο μέρος του εξαφανίσματός μου είναι γιατί άνοιξα (ξανά...) ΦΒ. Άτιμο πράγμα οι "άμεσες" ενημερώσεις και το βρισίδι ... αλλά και "στιγμιαίο θεραπευτικό", κάτι σαν τον νεσγκαϊφέ κλασσίκ ένα πράμα ...