29/10/2014

Σκληρά παιδιά...

Την Δευτέρα είχαν γιορτή στο Δημοτικό του παιδιού μου. Όχι ακριβώς τα συνηθισμένα αλλά μια σχολική παράσταση, τον "Φον Δημητράκη". Ήταν αξιέπαινη η προσπάθεια και γελάσαμε πολύ σε κάποια σημεία, όχι τόσο με το θεατρικό όσο με τις προσπάθειες των παιδιών, τα "λαθάκια" και το άγχος τους, χώρια κάποιες φατσούλες που έβγαζαν (θεατρικό) γέλιο από μόνες τους :)

Αυτό, όμως, που συνέβη στο διάλειμμα ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη πράξη μου θύμισε πόσο σκληρά μπορεί να είναι τα παιδιά, απέναντι στους φίλους και συμμαθητές τους...
Στην τάξη του μικρού μου είναι 12-13 παιδάκια, αριθμός ιδανικός αν αναλογιστεί κάποιος πόσα παιδάκια συνωστίζονται σε άλλα δημοτικά. Εξ αυτών, είναι 3 αγοράκια και τα υπόλοιπα κορίτσια. Στον προαύλιο χώρο  συνάντησε 3-4 συμμαθήτριές του κι όλα μαζί τρέχανε και γελάγανε...μέχρι που κάποιο κοριτσάκι αποφάσισε να κοροϊδέψει τον δικό μου για το επίθετό του...

Κρύος ιδρώτας έτρεξε στην ραχοκοκκαλιά μου... Ξαφνικά θυμήθηκα όλα όσα είχα "τραβήξει" εγώ στην ηλικία του και πιο μεγάλος, λόγω του επιθέτου μου. Πόσες φορές, σαν παιδί, είχα ντραπεί και τι προσωπικό αγώνα είχα κάνει για να αποδεχτώ τις κοροϊδίες αυτές και να μην με νοιάζουν... Και πόσο κοπίασα ως επαγγελματίας για να κάνω το επίθετό μου εργασιακό "brand name" (δανείζομαι τον αδόκιμο όρο και να με σχωρνάτε).

Πίστευα πως όλο αυτό το είχα αφήσει πίσω μου αλλά να που ένα 6χρονο κοριτσάκι, σε μια σχολική γιορτή, ήρθε να μου το θυμίσει.Αυτό που πρέπει να κάνω και σύντομα, είναι να κάτσω να μιλήσω με το παιδάκι μου, να του εξηγήσω, να του συζητήσω, να του δώσω την εμπειρία μου, για να μην αισθανθεί τίποτα κακό...να τον προφυλάξω αφού δεν μπόρεσα να τον προετοιμάσω...

23/10/2014

Της γιαγιάς τα παραμύθια...

Έχω πολλούς μήνες να γράψω κάτι...δεν είναι νέο αυτό, διαπίστωση είναι...

Ίσως πάλι και να μιλάω δυνατά, στον εαυτό μου...όπως προσπαθώ να τον πείσω τόσο καιρό να γράψει δυο κολυβογράμματα, έτσι, για να υπάρξει λίγη κίνηση...

Αλλά δεν υπάρχει κουράγιο...είναι τόσα πολλά αυτά που τρέχουν που οι περισσότερες κινήσεις είναι πια μηχανικές...

Ξύπνημα, ντύσιμο, ετοιμασία του μικρού για σχολείο, δουλειά...επιστροφή με τα νεύρα κρόσσια συνήθως, διάβασμα τον μικρό, μπάνιο, παιχνίδι, φαΐ, ύπνο...

Οι καλοκαιρινές "διακοπές" υπάρχουν μόνο σαν μακρινή γνώση...ότι τις είχα, τις πέρασα και φύγανε...

Οι "καλές" μου μέρες γίνονται όλο και λιγότερες στο σύνολό τους...